Zależy nam na bezpiecznej wizycie. Prześlij oświadczenie o stanie zdrowia.
Weston-super-Mare
Pure Offices Suite 22
137 Pastures Ave, St Georges, BS22 7SB
Fizjoterapia Uroginekologiczna
Fizjoterapia uroginekologiczna – dla kogo?
Fizjoterapia uroginekologiczna koncentruje się na profilaktyce i leczeniu dysfunkcji w obrębie miednicy oraz dolnych dróg moczowych.
Dla kogo przeznaczona jest fizjoterapia uroginekologiczna? Dla każdej kobiety dbającej o swoje zdrowie i życie intymne.
Profilaktyka uroginekologiczna jest ważna dla kobiet aktywnych, przygotowujących się do ciąży, będących w ciąży lub po porodzie oraz wchodzących w okres menopauzy.
Zaplanuj wizytę lub konsultację
Na czym polega fizjoterapia uroginekologiczna?
Fizjoterapeuta uroginekologiczny zajmuje się pomocą osobom, u których występują określone dysfunkcje i problemy zdrowotne, takie jak:
-
nietrzymanie moczu,
-
nietrzymanie stolca i gazów,
-
obniżenie odbytnicy.
-
bolesne miesiączki,
-
rozejście spojenia łonowego i bóle pachwin w ciąży,
-
obniżenie narządów rodnych;
-
występowanie gazów pochwowych;
-
bóle występujące podczas stosunku seksualnego;
-
powikłania i dolegliwości po cięciu cesarskim lub nacięciu krocza podczas porodu;
-
endometrioza;
-
problemy z zajściem w ciążę czy z dolegliwości bólowe przedsionka pochwy.
Głównym zadaniem fizjoterapii uroginekologicznej jest nauka świadomości kobiecego ciała, utrwalenie prawidłowych nawyków i wzorców ruchowych. Terapia opiera się głównie na ćwiczeniach, które sprawią, że lepiej poczujesz swoje ciało oraz wzmocnisz lub rozluźnisz mięśnie dna miednicy.
Fizjoterapia uroginekologiczna przeznaczona jest przede wszystkim dla kobiet. Fizjoterapeuta uroginekolgiczny zajmuje się leczeniem, a także profilaktyką problemów związanych głównie z dolegliwościami kobiecymi, ale jego zadaniem jest również przywrócenie równowagi w sferze mięśniowo-powięziowej, która ma wpływ na prawidłowe funkcjonowanie narządów miednicy mniejszej.
Dysfunkcje uroginekologiczne, które wymagają specjalistycznej pomocy obejmują głównie:
-
problemy dotyczące narządów miednicy mniejszej czy pęcherza moczowego;
-
stany po operacjach uroginekologicznych czy cesarskim cięciu (wówczas dzięki właściwej fizjoterapii pacjentka szybciej dochodzi do zdrowia);
-
problemy w obrębie odbytnicy, w tym jej obniżenie czy nietrzymanie stolca, gazów.
Niezwykle istotnym aspektem udanej terapii uroginekologicznej jest zaangażowanie i współpraca pacjenta. Realizowanie fizjoterapeutycznych zaleceń w domu, między kolejnymi wizytami jest najważniejszym warunkiem sukcesu.
Fizjoterapia uroginekologiczna ma za zadanie wsparcie pacjenta również w zakresie porad dotyczących nawyków i stylu życia, które mogą przyczyniać się do powstawania problemów uroginekologicznych lub utrudniać ich terapię. Nadwaga, brak ruchu, niewłaściwa dieta, palenie papierosów sprzyjają niekorzystnym zmianom w obrębie miednicy.
Na czym polega fizjoterapia Uroginekologiczna?
Fizjoterapeuta uroginekolgiczny zajmuje się leczeniem, a także profilaktyką problemów związanych głównie z dolegliwościami kobiecymi, ale jego zadaniem jest również przywrócenie równowagi w sferze mięśniowo-powięziowej, która ma wpływ na prawidłowe funkcjonowanie narządów miednicy mniejszej
Uroginekologia to dziedzina nauk medycznych zajmująca się profilaktyką i diagnostyką układu moczowo-płciowego u kobiet. Obejmuje leczenie zachowawcze, operacyjne, farmakoterapię oraz rehabilitację.
Kiedy warto udać się do uroginekologa i w czym może pomóc fizjoterapeuta uroginekologiczny?
Najczęstszymi chorobami, z jakimi pacjentka zgłasza się do lekarza uroginekologa są:
-parcia naglące,
-wysiłkowe nietrzymanie moczu,
-przetoki moczowo-płciowe,
-obniżenie i wypadanie narządów miednicy mniejszej tj pęcherza moczowego, macicy, pochwy oraz jelita grubego.
Istotnym problemem są również bolesne stosunki i endometrioza. Zaburzenia ze strony układu moczowo-płciowego dotyczą kobiet w każdym wieku, jednak największą grupę stanowią kobiety w okresie poporodowym i okołomenopauzalnym.
Podstawowym badaniem wykonywanym na standardowej wizycie jest badanie uroginekologiczne wziernikiem dwułyżkowym w spoczynku oraz podczas kaszlu i parcia. Lekarz na podstawie zebranego wywiadu oraz wyniku badania wewnętrznego może zlecić dodatkowe badania takie jak:
• ultrasonografia miednicy,
• cystoskopia,
• badanie urodynamiczne,
• uretroskopia,
• endosonografia przezodbytnicza,
• EMG mięśni dna miednicy,
• badanie ogólne i posiew moczu.
Bazując na wynikach badań obrazowych, wywiadzie, stanie pacjentki i badaniu palpacyjnym podejmowana jest decyzja o sposobie leczenia.
Uroginekologia cechuje się szerokim spektrum działania. Lekarz może zaproponować leczenie farmakologiczne lub operacyjne, pessaroterapię oraz szeroko rozumianą fizjoterapię uroginekologiczną.
Fizjoterapia uroginekologiczna ma za zadanie przywrócenie utraconych funkcji w obszarze dna miednicy kobiety. Jest wybierana jako leczenie zachowawcze w przypadku słabo nasilonych zaburzeń statyki narządów miednicy mniejszej.
Fizjoterapia uroginekologiczna obejmuje swoim zakresem:
• indywidualnie dobrane ćwiczenia,
• pessaroterapię,
• redukcję masy ciała,
• korektę wady postawy,
• terapię manualną,
• techniki mięśniowo-powięziowe,
• terapię wisceralną,
• terapię przeciwzrostową,
• naukę ergonomii życia codziennego.
Badania Per Vaginam i Per Rectum
Praca z pacjentem uroginekologicznym z dysfunkcjami mięśni dna miednicy, takimi jak różne postaci nietrzymania moczu bądź stolca oraz obniżeniami narządów miednicy mniejszej wymaga od fizjoterapeuty praktycznej umiejętności wykonania badania per vaginam i per rectum. Badanie per vaginam i per rectum pozwala na właściwe zdiagnozowanie dysfunkcji, zaplanowanie kompleksowej i spersonalizowanej fizjoterapii oraz monitorowanie postępów terapii.
Na czym polega badanie per vaginam?
Pierwsza różnica między badaniem u fizjoterapeuty uroginekologicznego, a badaniem u ginekologa wiąże się z pozycją pacjentki. U ginekologa pacjentka siada na specjalnym fotelu, szeroko rozstawiając nogi, aby zapewnić lekarzowi jak najlepszy dostęp do dróg rodnych. U fizjoterapeuty pacjentka swobodnie leży na kozetce, a jej nogi nie muszą być mocno rozstawione. W niektórych przypadkach zaleca się nawet, aby kolana były złączone, a stopy rozstawione bądź, aby pacjentka przyjęła pozycję stojącą, opierając się pośladkami na brzegu kozetki.
Po przyjęciu pozycji specjalista nakłada jednorazowe rękawiczki, przygotowuje żel poślizgowy i przystępuje do działania. Pierwszym etapem jest oglądanie wejścia do pochwy. Już samo to może ukazać obniżenie narządów rodnych (przy zaawansowanym stadium) lub niewydolność mięśni. Oglądanie jest niezwykle ważne u pacjentek z bliznami po cięciu lub pęknięciu krocza, aby móc dokładnie przeanalizować przebieg blizny i połączyć z tym ewentualne dolegliwości.
Kolejnym etapem jest nałożenie na palec wskazujący żelu oraz wprowadzenie go do pochwy pacjentki. Początkowo jedynie na głębokość 2 paliczków, utrzymując rękę stroną dłoniową ku górze. W tej pozycji oceniamy jakość tkanek (czy są sprężyste, elastyczne i czy po uciśnięciu powracają do swojej pierwotnej pozycji) oraz ich strukturę (czy są gładkie, a może mają zmarszczki). Utrzymując palec na głębokości 2 paliczków, możemy ocenić także położenie cewki moczowej, co ma ogromne znaczenie dla diagnostyki nietrzymania moczu i problemów z oddawaniem moczu. Chcąc ocenić tkanki boków i strony grzbietowej pochwy wystarczy przekręcić palec. Następnie wprowadzany do kanału pochwy palec na całą głębokość i oceniamy tkanki zlokalizowane głębiej wraz z umiejscowieniem szyjki macicy.
Skala PERFECT
Do dokładnej oceny siły i wytrzymałości mięśni dna miednicy służy tzw. skala PERFECT:
P – wykonanie, ocena maksymalnego skurczu mięśni dna miednicy, który zdaniem pacjentki jest prawidłowy;
E – wytrzymałość, czas utrzymania maksymalnego, dowolnego skurczu mięśni dna miednicy;
R – powtórzenia, ilość maksymalnych skurczów, którą pacjentka jest w stanie wykonać;
F – szybkie skurcze, ilość skurczy krótkich, trwających sekundę;
E – elewacja, ocena ruchu „wciągnięcia” mięśni dna miednicy do wnętrza ciała. Sprawdzamy przede wszystkim mięśnie ściany tylnej pochwy;
C – kokontrakcja, ocena aktywacji innych mięśni ciała podczas jednoczesnego aktywowania mięśni dna miednicy (dążymy do tego, aby skurcz mięśni dna miednicy był izolowany i aby nie wywoływał skurczów np. mięśni pośladkowych czy mięśni brzucha);
T – czas, ocena odruchu powrotu mięśni dna miednicy na swoją pozycję po testach prowokacyjnych, np. z wykorzystaniem parcia czy kaszlu.
Schemat PERFECT oraz skala Oxford stanowią wiarygodne i rzetelne źródła wiedzy na temat aktualnego stanu mięśni dna miednicy. U pacjentek uczęszczających na wizytę raz w miesiącu zaleca się wykonywanie takich testów za każdym razem, aby na bieżąco oceniać postępy terapii. Pacjentki, które stawiają się do fizjoterapeuty częściej, np. raz w tygodniu, mogą mieć wykonywane badanie per vaginam co 2-3 wizyty. Wszystko zależy od konkretnego przypadku.
Badanie per vaginam – przeciwwskazania
Jedynym, bezwzględnym przeciwwskazaniem do badania jest brak zgody pacjentki.
Z kolei do względnych przeciwwskazań zaliczamy:
infekcje;
HIV;
problemy natury psychicznej;
obecność wkładki domacicznej;
menstruację;
stan bezpośrednio po operacji lub porodzie naturalnym;
nowotwory układu rodnego.
Ciąża nie jest przeciwwskazaniem do badania per vaginam, o ile nie jest zagrożona. Do badania nie trzeba się specjalnie przygotowywać, wystarczy zadbać o higienę osobistą i przyjść z pozytywnym nastawieniem.
Badanie per rectum jest to badanie przez odbyt.
Kiedy wykonujemy badanie per rectum? Jakie są do niego wskazania?
-nietrzymanie stolca
-dysfunkcje zwieraczy odbytu
-napadowy ból odbytu
-zaparcia/ kamienie stolcowe
-hipertonus mięśniowy (wzmożone napięcie mięśni dna miednicy)
-mobilizacja blizn (np. krocza) po operacjach
-mobilizacje kości guzicznej.
Podczas badania PER RECTUM mamy dostęp do wielu narządów.
I tak w przypadku obu płci są to:
-śluzówka odbytnicy
-kość krzyżowa i guziczna
-przestrzeń zaodbytnicza
-doły kulszowo-odbytnicze
-bańka odbytnicy oraz dolna pętla esicy
-pętle jelita krętego oraz jelito ślepe z wyrostkiem robaczkowym.
Podczas badania per vaginum u kobiety, terapeuta ma dostęp: tylne sklepienie pochwy, szyjka macicy, jajniki, zagłębienie odbytniczo-maciczne, główka płodu – u kobiet w ciąży.
w wypadku mężczyzn: bańki nasieniowodu, dno pęcherza moczowego, gruczoł krokowy, opuszka prącia, pęcherzyki nasienne.